شکّى نیست که ذات مقدّس خداوند – عزّ اسمه – «مستجمع جمیع صفات کمالیّه» یعنى داراى همه صفات کمال است و هر گونه برترى و حُسن و کمالى که تصوّر شود به نحو هر چه تمامتر و با عینیّت و بساطت، در ذات او موجود است. کلمه «الله»اسمى است براى چنین ذاتى که مستجمع جمیع صفات کمالیّه است. بنابراین او «مطلق کمال» و بلکه «کمال مطلق» است.
دلیل این سخن نیز بدیهى است، زیرا کلیّه کمالات در جهان هستى از او سرچشمه مىگیرد پس او باید به نحو اتمّ و اکمل و با عینیّت و بساطت، «مطلق کمال» و «کمال مطلق» باشد. ذاتى که خود کمالى نداشته باشد نمىتواند به دیگران آن کمال را اعطاء کند:
ذات نایافته از هستى بخش کى تواند که شود هستى بخش
خداوند مى فرماید :
«وَلِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها».[۱]
«براى خدا نامهاى نیک است پس خدا را با آن نامها بخوانید».
اعراف / ۱۸۰
