زندگی نامه حضرت آیت الله ناصری

وی با همتی عالی در راه تهذیب نفس و نیز تحصیل علوم اهل بیت پیش می‌رود. برخی از اساتید اصول عالی حوزوی وی عبارتند از: آیت‌الله میرزا هاشم آملی، آیت الله سید عبدالهادی شیرازی، امام خمینی، آیت الله سید محمود شاهرودی و آیت الله سید ابوالقاسم خویی (رضوان الله علیهم).

در اخلاق و عرفان نیز در ایام نوجوانی از محضر حاج شیخ محمد کوفی و در جوانی از حضرت آیت الله سید محمد رضوی کشمیری و نیز حضرت آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی بهره‌ها برد. با حضرت آیت الله حاج شیخ عباس قوچانی، وصی مرحوم علامه قاضی و نیز سید هاشم حداد مرتبط بود؛ اما سالک دلسوخته‌ای که آیت الله ناصری از ایشان بهره‌های بسیار برده و خاطرات شیرینی از وی دارد، حاج عبدالزهرا گرعاوی است.

حضرت آیت الله ناصری، همراه دوست صمیمی و یکدل خود مرحوم آیت الله حاج شیخ حسن صافی اصفهانی به محضر این مرد وارسته و سوخته اهل بیت می‌رفته و از وی استفاده می‌کردند.

حضرت آیت الله ناصری پس از سالیانی که به امر استاد خود، مرحوم آیت الله کشمیری به ایران بازگشت و در دولت آباد و اصفهان به تربیت نفوس مستعد، تدریس فقه و اصول و تفسیر و اقامه جماعت و پاسخ گویی نیازهای گوناگون مردم پرداخت. مجالس وعظ و سخنرانی این عالم بزرگوار روحانیت و معنویتی خاص دارد و کلام او که شیفته‌ی اهل بیت و دلداده‌ی حضرت ولی عصر امام زمان است، گوارای جان‌های تشنه است.

از خصوصیات بارز این عالم وارسته، شیفتگی و علاقه شدید نسبت به قطب عالم امکان، حضرت بقیه الله الاعظم است. در بیشتر مجالس و صحبت‌ها، سعی ایشان سوق دادن دل‌ها به آن حضرت است و معمولا هنگام نام بردن و یاد آن حضرت بغض و اشک همراه سخنان ایشان می‌شود. از سفارش‌های مکرر ایشان، توسل به آن حضرت در هر حال و هر مشکل است و می‌فرماید: «در هر حال «یابن الحسن» را فراموش نکنید.»