حجت الاسلام مومنی گفت: شخص روحانی و طلبه ای که ملبس به لباس مقدس روحانیت می شود در طول روز این لباس را بر تن دارد و این لباس را لباس موقتی، کار و لباس صنف نمی داند، بلکه این لباس را لباس خدمت به دین و لباس خدمت به مردم می داند.
حجت الاسلام سید حسین مومنی با اشاره به این که یکی از موضوعات اصلی در روحانیت و مبلغین دین، مسئله تلبس و ملبس شدن به لباس مقدس روحانیت است، اظهار کرد: درباره تاریخچه تلبس و لزوم این کار، باید گفت همان گونه که در بین همه ادیان نیز مرسوم است، هر دینی قوامش مربوط به مبلغین و مروجین آن دین می باشد.
معاون تهذیب و تبلیغ حوزه علمیه اصفهان افزود: زمانی که دین توسط پیامبراکرم (ص) در اختیار مردم قرار می گیرد کسانی که به عنوان مبلغ، دین را گسترش می دهند در واقع ترویج و احیای دین به واسطه این افراد انجام شده و لذا از همین رو است که در فرمایشات رسول خدا(ص) و ائمه اطهار(ع) کلمات و جملات زیادی را در باب علما و مبلغین مشاهده می کنید.
حجت الاسلام مومنی با بیان عبارت معروف” العلما ورثه الانبیا،”نقش علما را به مانند نقش انبیاء به عنوان مبلغ و مروج دین خدا دانست و گفت: قوام دین به واسطه تبلیغ انجام می شود و مبلغین، عالمان و دانشمندانی هستند که در مکتب اهل بیت(ع) و در محضر قرآن درس خوانده اند و علوم اسلامی را فراگرفته اند و بعد وارد مرحله تبلیغ می شوند.
وی اضافه کرد: دین به خودی خود ترویج پیدا نمی کند مگر این که برای آن مبلغین و علمایی وجود داشته باشند که از لحاظ فکری، اندیشه ای و تبلیغی بتوانند دین را توسعه دهند.
حجت الاسلام مومنی با اشاره به تاریخچه تلبس در تبلیغ دین عنوان کرد: این لباس، لباس مبلغ و مروج بزرگ اسلام وجود نورانی پیامبراکرم (ص) است و وقتی یک روحانی این لباس را بر تن می کند، خواه ناخواه از لحاظ تداعی ذهنی، افراد را به شخص نورانی پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) جهت می دهد.
معاون تهذیب و تبلیغ حوزه علمیه اصفهان خاطر نشان کرد: پوشش و لباس فرهنگ های مختلف را منتقل می کند بدون این که نیاز به گفت و گو و جلسه باشد و سبک پوشش، تداعی معانی مختلفی را به ذهن انسان منتقل می کند، لذا وقتی شخص روحانی با این لباس در کوچه، بازار و جلسات حاضر می شود قبل از آن که درباره اهداف خود صحبتی کند، ذهن افراد به واسطه دیدن این لباس به لباس و سنت پیامبر(ص) و اهل بیت (ع) متمرکز می شود.
حجت الاسلام مومنی با تاکید بر تفاوت لباس روحانیت در تشیع با دیگر فرق و مذاهب تصریح کرد: در باب تشیع فرقی که این لباس با دیگر مذاهب دارد این است روحانیت تشیع این لباس را همیشه بر تن دارند، اما مبلغان برخی از فرق و ادیان دیگر لباس های خاص تبلیغ دین خود را مقطعی و در برخی مراسم های خاص بر تن می کنند.
وی افزود: شخص روحانی و طلبه ای که ملبس به لباس مقدس روحانیت می شود در طول روز این لباس را بر تن دارد و این لباس را لباس موقتی، کار و لباس صنف نمی داند، بلکه این لباس را لباس خدمت به دین و لباس خدمت به مردم دانسته و برای همین خالصانه این لباس را همیشه بر تن دارد، زیرا خود را هر لحظه آماده و مهیا جوابگویی به سوالات، شبهات و اشکالات می داند.
حجت الاسلام مومنی عنوان کرد: روحانیت شیعه این لباس را لباس نوکری و سربازی به ساحت مقدس وجود حجت بن الحسن (عج) می داند و به همین دلیل این لباس را همیشه بر تن دارند و در بین مردم به مانند مردم زندگی می کند.
وی با اشاره به اجرای طرح ادیب و برگزاری مراسم ملبس شدن طلاب به لباس روحانیت در شب عید غدیر افزود: طلابی که وارد حوزه می شوند در مقطعی که عموما بعد از پنج یا شش سال درس خواندن می باشد، به مرحله ای از آمادگی می رسند که وارد فضای تلبس شده و لباس مقدس روحانیت را بر تن می کنند.
معاون تهذیب و تبلیغ حوزه علمیه اصفهان اضافه کرد: در اصفهان مراسم ملبس شدن به لباس مقدس روحانیت تحت عنوان طرح ادیب از سال ۸۴ به صورت متمرکز و در شب عید غدیر با حضور همه طلاب و به دست حضرت آیت الله العظمی مظاهری و آیت الله طباطبایی نژاد انجام می شود.
حجت الاسلام مومنی علت نام گذاری طرح ادیب به این نام را توجه به جایگاه علمی و اجتماعی آیت الله ادیب بیان کرد و ادامه داد: آیت الله ادیب در بین علما از علمای ممتاز و مفاخر شیعه می باشند و تعبیر بزرگان نسبت به ایشان به عنوان شیخ بهایی زمان است، چرا که ایشان در علوم حوزوی بسیار ممتاز بوده و جامع علوم روز بودند.
وی با اشاره به جایگاه علمی، اجتماعی و تبلیغی آیت الله ادیب، ایشان را عاشق لباس روحانیت عنوان کرد و گفت: ایشان آن قدر به لباس روحانیت توجه داشتند که در منزل نیز از قبای ساده ای استفاده می کردند و حشر و نشر ایشان با لباس روحانیت بود و لباس دیگری را بر تن نمی کردند.
معاون تهذیب و تبلیغ حوزه علمیه اصفهان خاطر نشان کرد: طلابی که در این طرح وارد می شوند امید است با تأسی به این بزرگان بتوانند تعهد خود را نسبت به لباس روحانیت انجام دهند و بدانند زمانی که فرد ملبس به لباس روحانیت شد، تعهد و مسؤولیتی را پذیرفته است که از لحاظ دینی، اخلاقی وعرفی نگاه ها به سوی فرد روحانی متفاوت می شود و رفتار، گفتار و منش وی برای دیگران موجب دقت و عبرت خواهد بود.
