قدرت تأثیرگذاری تبلیغ به میزان ارتباط با قرآن کریم وابسته است

حجت الاسلام و المسلمین سید حسین مومنی معاون محترم تهذیب و تبلیغ حوزه علمیه اصفهان در آیین تجلیل از طلاب حافظ قرآن کریم مدرسه تخصصی حفظ قرآن کریم شهید طباطبایی نژاد اصفهان با اشاره به این که یکی از برکات قدم برداشتن در راه قرآن کریم است گفت:

این که یک انسان مسلمان حافظ و عامل به قرآن باشد و بتواند با قرآن اُنس پیدا کند، مزیت بزرگی است، اما زمانی که فرد طلبه می شود مزیت آن دو چندان می گردد، زیرا مهم ترین منبع در کار طلبگی و در امور دین و سند ارجاعات ما قرآن کریم است.

در دروس خارج نیز زمانی که روایتی می خوانند بررسی می کنند که آیات این روایت را می توانند به قرآن بازگردانند و یا اگر روایتی باشد که در تعارض با قرآن است آن روایت را کنار می گذارند، زیرا برای ما اصل قرآن است و هیچ چیز به اندازه قرآن از نظر سندی ارزش و اهمیت ندارد.

حجت الاسلام مومنی قرآن را بهترین منبع برای فعالیت در فضای دین و تبلیغ دین بیان کرد و گفت: اگر فرد قرار است در فضای دین فعالیت کند و به سراغ معلومات دینی برود و از ظرفیت های دین استفاده کند و بتواند استنباط نموده و یا نظریه ای بدهد و سخنرانی نماید مهم ترین منبع آن قرآن است و ارزش هیچ منبعی به اندازه قرآن نخواهد بود.

امروز در روی کره زمین هیچ کتابی توحیدی چون قرآن وجود ندارد که پیروانش ادعای عدم تحریف آن است و برای یک انسان مومن چه سرمایه ای بالاتر از این که بداند این کتابی که در اختیار دارد ما انزل الله است، لذا جالب است که ما در حوزه اسلامی خود با تمام اختلافاتی که با اهل سنت داریم اما بر سر قرآن اختلافی نداریم.

حجت الاسلام مومنی با تاکید بر تاثیر بالای معلومات قرآنی در کار طلبگی و تبلیغ دین تصریح کرد: اگر طلبه حافظ قرآن باشد برای کار تبلیغ نیز می تواند موثر باشد. همچنان که ما هم اکنون احتیاج فراوانی به طلابی داریم که حافظ قرآن باشند و بتوانند در کشور دیگری فعالیت کنند، همان گونه که یک مبلغ وهابی برای این حافظ قرآن می شود که بتواند تاثیرگذاری در محافل و مجالس بیرون از مرزها داشته باشد.

قرآن نور است و اگر این نور با انسان همراه شد اثر آن بسیار مضاعف می شود؛ در حوزه اصفهان قدم های خوبی در این راه برداشته شده است. ما به عنوان طلبه هر چقدر انس با قرآن داشته باشیم اثرگذاریمان در جامعه بیشتر خواهد بود، زیرا قرآن از نظر سندی و نزول و از لحاظ تاریخی «لاریب فیه» است و در آن هیچ شکی نیست.