این محافل روزنه‌ای به ملکوت بوده و انسان از همین‌گونه محافل درس عروج گرفته و به معراج می‌رسد. یادآوری انسان‌های خودساخته، فرهیخته و نورانی، انسان را به اوج ملکوت می‌رساند.
آیت‌الله حسن رمضانی، استاد حکمت، عرفان نظری و عملی حوزه علمیه قم در همایش ملی “سالک الی‌الله؛ تبیین سیره و اندیشۀ اخلاقی، تربیتی و مهدوی حضرت آیت‌الله ناصری” اظهار کرد:
این محافل روزنه‌ای به ملکوت بوده و انسان از همین‌گونه محافل درس عروج گرفته و به معراج می‌رسد. یادآوری انسان‌های خودساخته، فرهیخته و نورانی، انسان را به اوج ملکوت می‌رساند. این‌ها آیات الهی هستند که شبِ تاریک دنیای ظلمت‌کده و خراب‌آباد دنیا را نورانی می‌کنند. همچنین افرادی که در پیرامون و به یاد آن‌ها هستند نیز قطعاً به‌سوی خدا هدایت و به لقاالله می‌رسند.
بر همین اساس است که پیامبر(ص) فرمودند: «دخول به جنت رضوان و جنت لقای الهی، تکریم خدا را می‌طلبد، تکریم خدا تکریم رسول خدا را می‌طلبد و تکریم رسول خدا تکریم عالم را می‌طلبد.» عالم راهی به رسول‌الله و رسول‌الله راهی است به خدا و رسیدن به خدا هم یعنی جنت.
انسان در سجده باید خدا را یافته و به لقاءالله برسد و برای رسیدن به این بهشت در مسیر رسول الله (ص) قرار بگیرد و قرار گرفتن در مسیر رسول‌الله (ص) راهی جز قرار گرفتن در مسیر علما ندارد و افرادی که رابطه خود با علم، عالم، انسان‌های خودساخته و فرهیخته را قطع می‌کنند در حقیقت رابطه خود با خدا و رسول الله(ص) را قطع کرده‌اند.
آیت الله رمضانی با اشاره به اینکه حقیقت، واقعیت درونی مرحوم آیت‌الله ناصری، چیزی جز ولایت و محبت نسبت به اهل‌بیت (علیهم السلام) نبود، بیان کرد: هرکس که به دل می‌نشیند و انسان با دیدن‌اش متأثر و با سخن‌اش منفعل می‌شود، بی‌شک از این اکسیر ولایت، محبت و عشق به انسان کامل و ولی خدا برخوردار است. آیه «الله ولی‌الذین آمنو یخرجهم من الظلمات الی نور» بیانگر این است که ولایت راه خروج از کثرات خلقی و وصول به وحدت نور است.
در رأس ولایت، ولایت الهی است و اگر این ولایت در اختیار بشر قرار بگیرد چیزی جز ولایت علی(علیه السلام) و اولاد علی(علیهم السلام) نیست؛ در این آیه صحبت از ولایت اولیا نیست. اگر ولایت خداوند پایین بیاید به ولایت علی، اولاد علی و انسان‌های کامل تبدیل‌شده و اگر ولایت انسان‌های کامل بالا رود، به ولایت الله تبدیل می‌شود. بدون تمسک به ولایت و اولیای الهی، انسان سامان پیدا نمی‌کند. ولی مفرد است و اولیا در مقابل آن قرار دارد. علی‌رغم اینکه انسان‌های کامل برحسب ظاهر متعدد و متکثر هستند، ولی حقیقت آن‌ها یک ریشه نیست. آن‌ها برحسب ظاهر کثیر، و برحسب واقع واحد هستند.
آیت الله رمضانی ادامه داد: انسان‌های دنیازده و دنیاطلب ممکن است ظاهراً اتحاد داشته باشند، اما هرکدام راه خود را می‌روند. ظاهراً دست وحدت به هم می‌دهند، ولی از هم‌گسیخته‌اند و برای از بین بردن یکدیگر نقشه می‌کشند. مبرا شدن انسان از ولایت اولیای الهی به بهانه راحتی و آزادی ممکن نیست و کنار کشیدن از ولایت اولیای الهی همانا و به دام افتادن همانا. باید در مسیر ولایت بود تا به مقصد رسید. اولیای الهی با یکدیگر وحدت دارند؛ علمای ربانی نیز این‌گونه هستند و هیچ‌گاه باهم نزاع و اختلاف ندارند.
وی در خصوص ویژگی‌های اخلاقی مرحوم آیت‌الله ناصری، بیان کرد: ایشان یک شخصیت دوست‌داشتنی و محبوب بود و خود را نمی‌دید و برای او منی در کار نبود. او همواره خود را مخاطب قرار داده و واعظ بالنفسه بود. هرکس اگر از این اکسیر برخوردار بوده و در برابر اولیا هیچ باشد نیز این‌گونه است و هرکس که بوی منیت از او استشمام شود، به دل نمی‌نشیند و انسان‌ها نیز از هم‌نشینی با او متأثر نخواهند شد و در قلم و سخن او نور وحدت، خدا و ولایت نیست. انسان پاک می‌تواند پاکی را در جامعه توسعه داده و نهادینه کند.
